Jak połączyć kominek wentylacyjny z kominem?

Kominek wentylacyjny łączy się z kominem poprzez szczelny przewód wentylacyjny i odpowiedni trójnik lub nasadę na czapie komina. Ważne jest zachowanie średnicy przewodów, spadków kondensatu oraz wyprowadzenie ponad kalenicę zgodnie z przepisami. Poprawny montaż zapewnia ciąg i eliminuje cofkę.

Czym różni się kominek wentylacyjny od komina i kiedy je łączyć?

Krótko: kominek wentylacyjny to zakończenie pojedynczego kanału wentylacji grawitacyjnej lub mechanicznej w połaci dachu, a komin to cały pion z przewodami i obudową ponad dachem. Łączy się je wtedy, gdy trzeba wyprowadzić jeden lub kilka kanałów przez wspólny trzon, zachowując osobne ciągi i szczelność.

Kominek wentylacyjny działa jak „czapka” dla konkretnego przewodu. Stabilizuje ciąg dzięki podwyższeniu wylotu o 30–60 cm ponad dach i osłonie przed wiatrem oraz deszczem. Bywa zintegrowany z przejściem dachowym i ma krótkie przyłącze o średnicy 100–160 mm. Komin to z kolei konstrukcja z cegły lub systemowych kształtek, w której biegną oddzielne kanały: spalinowe, dymowe i wentylacyjne. Ma własną czapę i wyczystkę, a jego wysokość ponad kalenicą dobiera się do strefy wiatrowej i kąta dachu (typowo 0,6–1,0 m ponad kalenicę).

Połączenie kominka z kominem ma sens, gdy w budynku planuje się kilka kanałów wentylacji grawitacyjnej i potrzebne jest jedno, zwarte wyprowadzenie ponad dach, a nie kilka rozrzuconych kominków. Kluczowa zasada brzmi prosto: każdy kanał pozostaje osobny od dołu do wylotu, a kominek wentylacyjny pełni tylko rolę jego końcówki i osłony. Dzięki temu nie powstają cofki, a przewody spalinowe pozostają całkowicie odseparowane od wentylacyjnych.

Jak sprawdzić, czy projekt i przepisy pozwalają na wspólne prowadzenie kanałów?

Krótka odpowiedź: wspólne prowadzenie kanałów jest możliwe tylko wtedy, gdy dopuszcza to projekt budowlany i lokalne przepisy, a typy przewodów nie stwarzają ryzyka cofki ani mieszania spalin z powietrzem. Najpierw sprawdza się dokumentację, potem normy, a na końcu faktyczne warunki techniczne domu.

Kluczem jest projekt wykonawczy i opis techniczny instalacji. W dokumentacji szuka się osobnych przekrojów i rzutów z oznaczeniem przewodów: wentylacyjnych, spalinowych i dymowych. Jeśli projekt nie przewiduje wspólnego traktu, nie zakłada się go „na oko”. W aneksie lub na rysunku powinny być podane średnice (np. 125 mm dla wentylacji grawitacyjnej kuchni) i informacja o rozdzieleniu strumieni. Zmiana sposobu prowadzenia kanałów to zmiana istotna dla bezpieczeństwa, dlatego kierownik budowy zwykle wymaga aktualizacji projektu lub pisemnej opinii projektanta.

Drugi filar to przepisy. W Polsce obowiązują Warunki Techniczne (m.in. § 140–152), które mówią wprost, że przewody dymowe i spalinowe nie mogą być łączone z wentylacją. Do jednego komina można jednak wprowadzać kilka kanałów, o ile są całkowicie odseparowane przegrodami i mają własne wyloty ponad dachem. Dodatkowe wskazówki daje PN-83/B-03430/Az3:2000 dla wentylacji grawitacyjnej oraz PN-EN 1443 i PN-EN 13063 dla kominów systemowych. W praktyce oznacza to osobny kanał dla kominka wentylacyjnego i osobny dla spalin, z dystansem między wylotami co najmniej 0,3–0,6 m, zależnie od typu nasad i geometrii dachu.

Żeby uporządkować sprawę, przydaje się prosta checklista kroków kontrolnych przed podjęciem decyzji:

• Sprawdzenie projektu: rysunki komina i instalacji z opisem kanałów, przekrojami i wylotami, plus notatka o ewentualnym rozdziale strumieni.
• Weryfikacja przepisów: Warunki Techniczne (zakaz łączenia spalin z wentylacją), normy PN-EN 1443/13063 dla komina, PN-83/B-03430/Az3 dla wentylacji.
• Ocena komina: liczba trzonów i wolnych przewodów, stan wkładów, wysokość efektywna min. 4 m dla wentylacji grawitacyjnej oraz dostępna powierzchnia przekroju.
• Analiza urządzeń: czy w budynku są kotły z zamkniętą komorą (system powietrzno-spalinowy), okapy mechaniczne, rekuperacja; te elementy wykluczają wspólną przestrzeń kanału.
• Warunki dachowe: wysokości i odległości wylotów od kalenicy i przeszkód na dachu, aby nie tworzyć stref nadciśnienia i zawirowań.

Gdy choć jeden punkt budzi wątpliwość, przydaje się krótka opinia projektanta instalacji albo kominiarza z uprawnieniami, najlepiej z pomiarem ciągu na miejscu. To zwykle 1–2 godziny pracy i koszt rzędu kilkuset złotych, a pozwala uniknąć cofki i zawilgocenia ścian. Na koniec warto pamiętać o zgodności materiałów: jeśli komin ma wkład ceramiczny, to kanał wentylacyjny wprowadzany do trzonu też powinien mieć klasę odporności odpowiednią do środowiska pracy, nawet jeśli nie prowadzi spalin.

Jak dobrać średnice i materiały przewodów do połączenia z kominem?

Najprościej: średnica przewodu nie powinna być mniejsza niż średnica króćca kominka wentylacyjnego, a materiał przewodu powinien odpowiadać warunkom pracy (temperatura, wilgoć, ewentualny kontakt z kondensatem). Zbyt wąski lub chropowaty przewód podnosi opory i osłabia ciąg, co w praktyce przekłada się na szumy i cofkę.

Dobór średnicy zwykle zaczyna się od przepływu, który ma obsłużyć kominek. Dla prostych wywiewów grawitacyjnych w domu jednorodzinnym przyjmuje się najczęściej 50–120 m³/h na kanał. Taki zakres dobrze obsługują przekroje okrągłe 100–160 mm. Jeśli planowana jest dłuższa trasa (powyżej 3–4 m) albo 2–3 kolana po 90°, lepiej przejść na 125–160 mm, żeby utrzymać prędkość powietrza w granicach 1–2,5 m/s. Przewody prostokątne powinny mieć powierzchnię zbliżoną do okrągłego odpowiednika, ale trzeba pamiętać, że przy małej wysokości przekroju rosną straty ciśnienia.

Materiał dobiera się do warunków na dachu i w trzonie komina. Pod pokryciem i w zimnej strefie przydatne są przewody stalowe ocynkowane lub kwasoodporne o sztywnych łączeniach, bo wytrzymują promieniowanie UV i skoki temperatury od –20 do 60°C. W pomieszczeniach i krótkich odcinkach dopuszcza się elastyczne przewody z PE/PET z drutem, ale tylko jako fragmenty do 1–2 m i z gładkim wnętrzem, aby nie „dusić” przepływu. Gdy przewód łączy się z kanałem dymowym lub spalinowym, stosuje się wyłącznie stal kwasoodporną i elementy z certyfikatem temperatury pracy; mieszanie tworzyw w takiej strefie kończy się rozszczelnieniami.

Jeśli przewiduje się izolację, średnicę zewnętrzną powiększa otulina. Przy typowej otulinie 25 mm trzeba doliczyć 50 mm do średnicy zewnętrznej, co bywa kluczowe przy przejściu przez trzon. Dobrą praktyką jest też ograniczenie liczby kolan do dwóch i stosowanie łuków 45°, które „kosztują” mniej strat ciśnienia niż ostre 90°.

Podsumowując, średnicę determinuje przepływ i długość trasy, a materiał – temperatura, wilgoć i ekspozycja. Okrągłe, gładkie i sztywne przewody stalowe w strefie dachu zapewniają najniższe opory i trwałość, a elastyczne wkłada się tylko tam, gdzie naprawdę potrzebny jest krótki „łącznik”. Dzięki temu ciąg pozostaje stabilny także przy wietrze i dużych różnicach temperatur.

Gdzie wprowadzić kominek wentylacyjny w komin, aby nie zaburzyć ciągu?

Najbezpieczniej wprowadzać kominek wentylacyjny do komina powyżej strefy „spokojnego” przepływu, czyli minimum 30–50 cm ponad wylotem sąsiednich przewodów spalinowych lub dymowych, i zawsze do osobnego kanału wentylacyjnego. Dzięki temu mieszanie strug jest ograniczone, a naturalny ciąg w kominie nie jest zaburzony.

Kluczowe jest zachowanie zasady: wlot z kominka wentylacyjnego powinien trafić w boczny trójnik kanału wentylacyjnego, a nie w czapę komina ani w przestrzeń ponad nią. Trójnik najlepiej osadzić 1,0–1,5 m poniżej wylotu danego kanału, co pozwala wyrównać prędkość powietrza przed wyjściem i zmniejsza ryzyko cofki przy silnym wietrze. Jeżeli w tym samym kominie są kanały spalinowe, wyprowadzenie wentylacji należy zakończyć wyżej niż spalin, najczęściej o 0,5–1,0 m, zależnie od przekroju i wysokości komina.

Odległości między wlotami w jednym trzonie dobrze planować jak między pasami na autostradzie. Minimalna szczelina między osiami króćców dwóch kanałów to zwykle 20–25 cm, a od krawędzi czapy komina do wylotu kanału co najmniej 15 cm. Pozwala to uniknąć „zawijania” strugi i zasysania kondensatu do przewodu wentylacyjnego. W praktyce, gdy przekrój kanału ma 14×14 cm lub Ø160 mm, zbyt bliskie sąsiedztwo króćców potrafi obniżyć ciąg o 10–20%, szczególnie przy różnicy temperatur rzędu 15°C między wnętrzem a zewnętrzem.

Znaczenie ma także ekspozycja na wiatr. Wylot kanału, do którego wpinany jest kominek, powinien znaleźć się poza strefą nadciśnienia nawietrzną stroną dachu. Najczęściej sprawdza się ustawienie wylotu 40–70 cm ponad kalenicą lub w odległości co najmniej 1,5 m od przeszkód, które powodują zawirowania, jak wyższe attyki czy lukarny. Dodanie nasady typu H lub rotacyjnej pomaga ustabilizować ciąg przy wietrze powyżej 5–7 m/s, ale nie zastąpi prawidłowej wysokości i odległości od innych przewodów.

Jeżeli kanał jest niski (poniżej 4 m wysokości czynnej), doprowadzenie z kominka wentylacyjnego lepiej wykonać łagodnym podejściem z dwoma kolanami 45°, niż jednym 90°. Mniejszy opór miejscowy zmniejsza ryzyko utraty ciągu o dodatkowe 5–8 Pa. Gdy nie ma miejsca na trójnik w zalecanej strefie, korzystniej jest podnieść nasadę wentylacyjną o 30–60 cm, niż wprowadzać króciec zbyt nisko lub zbyt blisko przewodów spalinowych.

Jak wykonać szczelne i izolowane przejście przez dach oraz trzon komina?

Szczelne i ocieplone przejście przez dach oraz trzon komina decyduje o braku przecieków, stabilnym ciągu i trwałości całego połączenia. Kluczem jest zgranie trzech warstw: hydroizolacji, paroizolacji i izolacji termicznej, a także dobranie właściwej przelotki dachowej do rodzaju pokrycia.

Na dachu najlepiej sprawdza się fabryczna przelotka z kołnierzem dopasowanym do pokrycia (blachodachówka, dachówka, papa), połączona na zakład co najmniej 80–100 mm z membraną dachową. Połączenie z blachą lub dachówką powinno być obrobione elastycznym kołnierzem z EPDM (guma odporna na UV) i uszczelnione masą dekarską w strefie zakładów, nie na całej powierzchni. Gdy kąt połaci to 15–45°, stosuje się kołnierze z „harmonijką”, które dopasowują się do profilu. Rura kominkowa przechodząca przez dach powinna mieć izolację termiczną o grubości 20–30 mm, co ogranicza wykraplanie i zamarzanie skroplin zimą.

Przejście przez warstwy dachu warto uzupełnić manszetą podmembranową, która łączy rurę z folią wysokoparoprzepuszczalną. Od strony poddasza używa się manszety paroizolacyjnej, zgrzanej lub sklejonej taśmą systemową na zakład minimum 50 mm. Taka „podwójna manszeta” rozdziela wilgoć z wnętrza od wilgoci z zewnątrz i ogranicza kondensację. W strefie nieogrzewanej poddasza dobrze działa krótki odcinek rury izolowanej (np. typu „sandwich”) albo opaska z wełny mineralnej o gęstości 35–50 kg/m³ z płaszczem aluminiowym.

• Na połaci: przelotka z kołnierzem dopasowanym do pokrycia, zakład 80–100 mm z membraną i uszczelnienie w strefie zakładów.
• Warstwa ciepła: rura izolowana na grubość 20–30 mm lub opaska z wełny mineralnej w części nieogrzewanej.
• Warstwa paro: manszeta paroizolacyjna na zakład min. 50 mm, sklejona taśmą systemową, bez dziur i nacięć.
• Styk z trzonem komina: kołnierz z blachy z kapinosem, szczelina dylatacyjna 10–20 mm wokół rury wypełniona wełną i uszczelniaczem wysokotemperaturowym.
• Na wylocie w kominie: króciec stalowy z kołnierzem i uszczelką silikonową wysokotemperaturową lub sznurem ceramicznym, skręcony opaską.

Taki układ tworzy ciągłe, elastyczne połączenie, które pracuje wraz z dachem i kominem. Zostawiona szczelina dylatacyjna z elastycznym wypełnieniem chroni przed pęknięciami przy ruchach termicznych i osiadaniu, a izolacja wokół rury redukuje skropliny i hałas przepływu.

W trzonie komina przejście najlepiej realizować przez dedykowany króciec z kołnierzem, wsunięty w tuleję lub czopuch z wkładu ceramicznego albo stalowego. Połączenie powinno mieć rozbieralny charakter, dlatego używa się opasek zaciskowych i uszczelnień odpornych na temperaturę do 200–250°C. Między rurą a murem pozostawia się 10–20 mm luzu wypełnionego wełną mineralną i cienką warstwą masy żaroodpornej, zamiast „zalewania” pianą montażową. Na zewnątrz komin obudowuje się obróbką blacharską z kapinosem, który odprowadza wodę co najmniej 20 mm od lica, by nie zawilgacać spoin.

Na koniec przydaje się prosty test wodny: 10–15 minut kontrolowanego zraszania połaci powyżej przelotki oraz sprawdzenie poddasza i strefy przy kominie. Jeśli nie ma zacieków, a obróbki są suche, przejście jest przygotowane do dalszego montażu i pracy w zmien

Czy stosować przejściówki i trójniki, a jeśli tak — jakie i gdzie?

Tak, przejściówki i trójniki są często potrzebne, ale dobiera się je pod konkretny układ: średnice, materiał i miejsce wpięcia. Dobrze zaprojektowany zestaw zredukuje hałas i opory przepływu, a jednocześnie ułatwi serwis.

Najczęściej stosuje się redukcje (przejściówki) z Ø160 na Ø125 mm lub z Ø150 na Ø125 mm, bo wiele kominków wentylacyjnych ma króciec Ø125, a kanał do komina bywa większy. Przy redukcji przydatny bywa typ „excentrical” (przesunięty), który pozwala utrzymać spadek kondensatu i nie podnosić kanału. Redukcja powinna być łagodna, o kącie do ok. 15–20°, dzięki czemu nie robi się „korek” powietrza i spada ryzyko świstu przy prędkościach powyżej 3 m/s. Jeśli instalacja idzie po dachu, dobrze sprawdzają się przejściówki z uszczelką EPDM (guma odporna na UV), bo wybaczają drobne ruchy termiczne.

Trójniki przydają się w dwóch sytuacjach: gdy trzeba wpiąć kominek w pion wentylacyjny i gdy łączy się dwa kanały w jeden przewód kominowy. Do wpięć pojedynczych stosuje się trójnik 45° z łagodnym łukiem, bo stawia mniejszy opór niż 90°. Kąt 90° ma sens głównie przy ograniczonej przestrzeni i wtedy warto użyć wersji z krótkim łukiem wewnętrznym (tzw. wstawka kierująca), która porządkuje strugę powietrza. Jeśli z jednego komina korzystają dwa kanały, lepszy jest trójnik z asymetrycznym wlotem lub w kształcie litery Y; dzięki temu przepływy mniej na siebie „wpadają” i rzadziej słychać buczenie przy wietrze 5–7 m/s.

Miejsce montażu ma znaczenie. Redukcję najlepiej umieszczać jak najbliżej króćca kominka, aby dalej prowadzić już jeden, docelowy wymiar przewodu. Trójnik powinien znaleźć się powyżej strefy, gdzie w kominie mogą zalegać skropliny, zwykle co najmniej 30–50 cm nad poziomem przejścia przez dach lub nad półką rewizyjną. Przy ścianie trzonu komina lepiej sprawdza się trójnik z krótką mufą i silikonową uszczelką klasy wysokotemperaturowej, bo ułatwia demontaż przy przeglądzie i uszczelnia połączenie bez dodatkowych opasek.

Materiał akcesoriów warto dopasować do reszty układu. Do kanałów stalowych spiro używa się stalowych redukcji i trójników z uszczelką klasy D, które zapewniają szczelność na poziomie n50 poniżej 1,0 h⁻¹ w małych odcinkach. W systemach z tworzywa (PP lub PVC-U) lepiej sprawdzają się fabryczne elementy systemowe z kielichem i o-ringiem, bo mieszanie materiałów bywa problematyczne przy rozszerzalności termicznej. Na dachu, pod promieniowaniem UV, elementy powinny mieć deklarację odporności na temperaturę co najmniej do 80–90°C i UV 5–10 lat; w praktyce oznacza to malowaną stal lub PP z dodatkiem stabilizatorów. Drobiazg na koniec: każdy dodatkowy element to ok. 1–3 Pa straty. Gdy w układzie pojawiają się dwa trójniki i redukcja, łatwo „zgubić” 5–8 Pa, więc im łagodniejsze kształtki i krótsze podejścia, tym lepszy ciąg bez ha

Jak przetestować ciąg i szczelność instalacji po montażu?

Po montażu najprościej sprawdzić, czy instalacja „ciągnie” i jest szczelna, zanim zabudowa na dobre zasłoni dostęp. Testy można zrobić w jeden wieczór, a dobrze przeprowadzona próba oszczędza miesiące walki z wilgocią i cofką.

Na początek przydaje się test ciągu przy użyciu dymu technicznego lub e-papierosa. Źródło dymu podsuwa się do kratki kominka wentylacyjnego i obserwuje kierunek oraz tempo zasysania. Jeżeli dym znika w ciągu 2–3 sekund i nie cofa się przy zamkniętych oknach, ciąg jest stabilny. Drugi, równie prosty wariant to test kartki: cienka kartka przyłożona do kratki powinna zostać „przyssana” tak, aby utrzymała się tam przez co najmniej 5–10 sekund. Jeśli spada od razu, przepływ jest zbyt słaby lub występuje nieszczelność w pionie.

Przy szczelności bardzo pomaga próba wstępnego podciśnienia (lekkie „dociągnięcie” wentylatorem serwisowym albo regulatorem biegów, jeśli jest). Na krótko włącza się nawiew w innym pomieszczeniu i sprawdza, czy połączenia przy trójnikach i przejściach przez dach nie przepuszczają powietrza. Wykorzystuje się do tego spray z wodą z płynem do naczyń: pojawiające się bąbelki na kielichach i opaskach wskazują nieszczelność. Dla osób z miernikiem anemometrycznym (ręczny anemometr za 150–300 zł) można skontrolować przepływ objętościowy. W typowej łazience bez okna powinno się uzyskać rząd 50–70 m³/h, a w kuchni bez okna około 70–90 m³/h. Rozrzut 10–15% między pomiarami powtórzonymi po 10 minutach to normalne wahanie.

Warto przejść przez checklistę krok po kroku:

• Sprawdzenie kierunku ciągu: dym przy kratce i przy trójniku w kominie, obserwacja przy otwartych i zamkniętych oknach oraz przy różnicy temperatur co najmniej 5°C między wnętrzem a zewnątrz.
• Pomiary przepływu anemometrem lub rotametrem kratkowym, zapis wartości w 2–3 punktach czasu (0, 10, 30 minut), aby wychwycić cofkę okresową.
• Test szczelności połączeń: piana na kielichach, opaskach i kołnierzu dachowym; kontrola „zasysania” kartki na każdym odcinku, nie tylko na końcowej kratce.
• Weryfikacja podparcia i spadków kondensatu: inspekcja kamerą endoskopową lub lusterkiem, czy nie ma zastoin w odcinkach poziomych dłuższych niż 1 m i czy jest minimalny spadek 1–2% do odprowadzenia skroplin.
• Kontrola temperatury trzonu i przewodów: dotykowy pomiar pirometrem; różnica o 2–4°C na złączach względem odcinka prostego sugeruje ucieczkę powietrza lub mostek cieplny.
• Test „wiatrowy”: krótkie uchylenie okna w sąsiednim pomieszczeniu; jeśli kierunek przepływu się odwraca, przyda się nawiew kontrolowany albo regulator ciągu (klapka zwrotna).

Po tej sekwencji obraz działania instalacji staje się jasny, a miejsca potencjalnych nieszczelności można wskazać z dokładnością do jednego złącza. Pozostaje tylko korekta opasek, uszczelnień i ewentualna regulacja nawiewu, zanim wykończenie zamknie dostęp.

Jakie błędy wykonawcze najczęściej powodują cofkę i wilgoć?

Krótkie podsumowanie: cofkę i wilgoć przy połączeniu kominka wentylacyjnego z kominem najczęściej powodują zbyt małe przekroje, źle ustawione wpięcia i nieszczelności na łączeniach. Do tego dochodzą różnice temperatur i brak izolacji, które skraplają parę wodną w przewodach.

Najbardziej problematyczne są błędy, które osłabiają ciąg lub wpychają powietrze „pod prąd”. W praktyce zaskakuje, jak szybko potrafi to dać objawy: od wyczuwalnej wilgoci po ciemne zacieki po 2–3 tygodniach użytkowania. Poniżej zebrano typowe sytuacje, które sumują się i zwielokrotniają efekt cofki:

• Zbyt mała średnica przewodu wpiętego do komina: redukcja np. z 150 mm do 100 mm bez przeliczenia oporów powoduje wzrost prędkości, hałas i cofkę przy podmuchach wiatru.
• Wpięcie pod niekorzystnym kątem: króćce ustawione „pod prąd” lub poziome odcinki dłuższe niż 1–1,5 m sprzyjają cofaniu się powietrza i odkładaniu kondensatu.
• Brak przepustnicy zwrotnej (klapy, która zamyka się samoczynnie) od strony kominka wentylacyjnego — przy różnicy ciśnień powietrze wraca do pomieszczeń, niosąc zapachy i wilgoć.
• Nieszczelne połączenia i słabe uszczelnienie przejść: silikon „budowlany” zamiast wysokotemperaturowego lub brak taśm uszczelniających powodują zasysanie fałszywego powietrza i roszenie na stykach.
• Brak izolacji przewodów w strefie nieogrzewanej: na poddaszu nieużytkowym czy nad stropem zimą powierzchnia spada do 0–5°C i para skrapla się w środku przewodu.
• Wspólne prowadzenie z kanałem o innym przeznaczeniu bez separacji: kuchnia z okapem mechanicznym „dusi” kanał grawitacyjny, co kończy się ciągiem wstecznym w łazience.
• Za niska lub osłonięta wylotnia ponad dachem: głowica poniżej 0,5–0,7 m nad kalenicą lub w strefie zawirowań wiatru wytwarza nadciśnienie przy porywach i spycha powietrze w dół.
• Niedrożność i zabrudzenia: siatki przeciw ptakom o zbyt drobnym oczku, liście w czapie lub osad z kurzu zwiększają opory przepływu i odwracają kierunek ruchu powietrza.

Jeśli pojawia się wilgoć wokół trójnika lub w mufach, zwykle pierwszym tropem jest kondensat. Już różnica 15–20°C między wnętrzem kanału a strychem potrafi dać kilka mililitrów wody na metr przewodu w chłodny dzień, a to po tygodniu robi mokrą plamę. Pomaga kontrola spadków przewodów, aby skropliny mogły spłynąć do wyznaczonego miejsca, oraz test dymny po montażu, który szybko zdradza cofkę.

Gdy w instalacji pracuje wentylator mechaniczny, a obok jest kanał grawitacyjny, kluczowe staje się zrównoważenie strumieni i zastosowanie oddzielnych wylotów. W domach modernizowanych problemem bywa też „na oko” dobrany reduktor lub przypadkowa kratka o małej przepuszczalności. Lepiej poświęcić godzinę na przeliczenie przekrojów i sprawdzenie ustawienia wylotu względem kalenicy niż później przez cały sezon suszyć mokre ościeża i odmalowywać sufit.